Elk jaar juist na het botten van de eerste bloemen baant de Ronde van Vlaanderen zich een weg doorheen het enig mooie landschap van Vlaanderen. En zeker als de zon van de partij is wordt dit een kleurrijk en bewogen schouwspel.

In startpunt Brugge manifesteerde de Ronde zich tegenover de supporters, die met vurig enthousiasme hun favorieten kwamen toejuichen als een feestelijke overrompeling van een internationaal gezelschap waarbij vooral een sterke Engelse delegatie opviel.

Brugge kleurde geel-zwart, iets waar de kornuiten van de Vlaamse volksbeweging voor zorgden, waarbij onze Vlavrij-groep zich absoluut onbetuigd liet. De leeuwenvlagjes werden gretig aangenomen door de massa van de supporters die elk plaatsje op de indrukwekkende Brugse markt hadden bezet, samen met de aanpalende hoofdstraten

De interviews met de meest bekende en/of meest mondige renners brachten telkens een gejuich en applaus met zich mee, waarna een lang eretraject door de fraaie Brugse binnenstad hen te beurt viel. Het jaarlijks hoogtepunt van het wielergebeuren kon beginnen.

Natuurlijk waren de Vlaamse Ardennen het terrein waar de scherprechters zoals Patersberg,Taaienberg, Koppenberg,en Oude Kwaremont het verschil maakten. De strijd was hevig en spannend tot deze laatste heuvel de definitieve plooi legde, waar Tadeg Pogadcar zijn reputatie als wereldkampioen indachtig de beslissende demarrage plaatste,en een groepje grote namen achter zich liet met Mats Pedersen, Mathieu Van der Poel, onze verdienstelijke Wout Van Aert die stilaan de vorm opnieuw had gevonden, maar ook Jasper Stuyven die in deze volgorde de eindmeet bereikten, na een nijdige spurt.

Van onze reporter ter plaatse,

Patrick Proot