Van Carles Puigdemont aan Barcelona, hoofdstad van Catalonië leert ons nogmaals dat de vrijheidsdrang van een volk niet te onderdrukken valt en uiteindelijk wint. Hoe zwaar het psychisch en materieel geweld ook toeslaat. En wat de politieke wisselvalligheden ook met zich meebrengen.

Te lang hoorden we in de nieuwsberichten niets meer van Carles Puigdemont, ex-minister president van Catalonië. En dat had zo zijn redenen. Het was immers voor iedereen wachten op de verkiezingsuitslag van Catalonië, in het Spanje van nu.
De verkiezingsuitslag was niet zo schitterend voor de Catalaans-nationalistische partijen. De Spaanse premier Sanchez had het slim gespeeld, in ieder geval slimmer dan de vroegere Spaanse formaties die met de Catalanen ,desnoods bloedig, wilden afrekenen. En dit gematigde imago heeft samen met een zekere vermoeienis van de Catalaanse bevolking om nog maar eens een legislatuur van kommer en kwel erbij te nemen hem geen electorale windeieren gelegd.

Het regionale parlement moest volgens de nieuwe verkiezingsuitslag worden geïnaugureerd, en doorgaans is dat een plechtigheid waar alle verkozenen dus ook Carles Puigdemont aanwezig werden geacht. Het risico voor Puigdemont om aldaar in opdracht van de Spaanse autoriteiten door de Catalaanse politie te worden ingerekend was groot, maar Puigdemont wilde kost wat kost het risico nemen een “acte de presence” doen, om te laten aanvoelen :”I’m still standing: Ik ben er nog”.
En of hij er was: voor een menigte van duizenden trouw gebleven Catalanen sprak hij ter plekke in Barcelona de Catalaanse beweging moed in, en hield voor dat, welke ideologische uitleg door de verschillende fracties in het Catalaanse parlement ook aan de verkiezingsuitslag werd gegeven de drang naar de volledige Catalaanse autonomie onverminderd zou blijven voortleven.

Het enthousiasme van de opgekomen massa werkte aanstekelijk en Puigdemont had zijn punt meesterlijk gescoord. Tijd dus voor een waardige aftocht: om te ontsnappen aan een jarenlange opsluiting werd gekozen voor een “Uylenspiegeltje”: in plaats van als een mak lam te worden opgesloten en voor jaren te worden geneutraliseerd en vernederd gaf een meesterlijke verdwijning de mogelijkheid om het oppositiewerk tegen de Spaanse oppressie verder te zetten in ballingschap.

Carles Puigdemont verscheen als een duiveltje uit een doosje opnieuw in het Waterloo-van-de-Spaanse-bezetting, en zal aldaar in hoofdzaak gesteund door de Vlaamse invloed zijn werkzaamheid opnieuw aanvatten en blijvend gestalte geven aan de Catalaanse versie van het volkenrecht op soevereiniteit via een vrije uitspraak van de Catalaanse bevolking.

Patrick Proot

A