“Vlaanderen vrij”: op dit motto hebben wij ons geïnspireerd voor onze naam. In deze Kersttijd hoopten we hieraan ook de vredesgedachte te kunnen koppelen. Helaas wordt de wereld waarin we leven er niet bepaald veiliger op. In haar monumentaal boek “De Kanonnen van Augustus” beschrijft Barbara Tuchman hoe de Europese naties slaapwandelend in een wereldoorlog sukkelden. Het begon met kleine incidenten, maar deze vloeiden samen tot één laaiend geheel.

Enkele internationale gebeurtenissen dreigen zich uit te breiden tot één reusachtige brandhaard. We vermelden Oekraine, het Midden-Oosten en de vete tussen China en de Verenigde Staten, waar de gevolgen van de Trumpverkiezing volop nazinderen.

Democratie is het beste van alle politieke stelsels, hoe zwak en kwetsbaar het ook mag zijn. Gedurende de laatste zeven decennia had het, dachten we, flink wortel geschoten in de gebieden die zich ook min of meer militair hadden verenigd in organisaties met welluidende namen: Navo, Cento, Zoavo. De bedoeling was de democratieën te verdedigen, hoofdzakelijk als tegengewicht voor de twee Euraziatische grootmachten. Alleen het Westers bondgenootschap heeft nog enige betekenis, samen met enkele kernen in het uiterste Oosten.

Voor de rest is er veel kommer en kwel dat ons van lieverlee doet focussen op wat wij dan nog voor ons land, ons volk kunnen doen. Aangezien we in een democratisch land leven is er alvast één mooi lichtpunt in het grijze wereldlandschap te bespeuren. Dat is de recente verkiezingsuitslag van juni, en wel de uitgesproken wil van de Vlaamse bevolking die een fundamentele wijziging van de vermolmde staatsstructuur nastreeft: bijna de helft van de Vlamingen wil Vlaanderen Vrij, ook constitutioneel, en eist een aparte plaats in het Europees midden op.

De recente regeringsonderhandelingen illustreren ten overvloede het uitgeleefd zijn van de Belgische structuren. Uit de huidige discussies blijkt een huizenhoge sociaal-economische tegenstelling tussen de twee “landen” in het “twee-landen-land” België, een mentale afgrond die automatisch verbonden is met de Belgische geschiedenis en stoelt op de Hegeliaanse dialectiek van Heer en Knecht, een culturele splijtzwam die zich dagelijks manifesteert, vooral in en rond de stad waarvan gezegd wordt dat het onze hoofdstad moet zijn.

We hebben de goede hoop dat de Vlaamse Volksbeweging waarin we enthousiast militeren haar permanente waakzaamheid zal blijven behouden. Daarom blijven we bereid mee te helpen ingeval de dwingende eis die de Vlaamse bevolking met de verkiezingen heeft geuit, onvoldoende gehoord zou worden in de zeer belangrijke gesprekken rond de federale regeringsvorming. We herinneren ons immers de slagzin: “Nil volentibus arduum”. Dat betekent nog steeds: “Niets is te moeilijk voor hen die willen.”

Patrick Proot

ai. Voorzitter Vlavrij