Op heden volgden we in De Montil in Essene een symposium, georganiseerd door het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid, ondersteund door het Vlaams en Neutraal Ziekenfonds, waar we werden verwelkomd door Jurgen Constandt, voorzitter.
Het thema was; “Sociale Zekerheid en vergrijzing: wie gaat dat blijven betalen ?”
Uit wat de eminente sprekers -de alomtegenwoordige Alain Mouton, redacteur van Trends , Johan Van Gompel, voorzitter van de federale administratieve commissie sociale zekerheid en professor Matthijs van de V.U.B. vertelden kon geconcludeerd worden dat alle percepties die er in Vlaanderen bestaan over de scheeftrekking van de sociale zekerheid in de richting van de Waals-Brusselse bevoordeling tegenover de Vlaamse achteruitstelling de wetenschappelijke en mathematische toetsen doorstaan. Ergo: ze bevestigen de trends ook in de toekomst.
Langs de uitgavenzijde wordt niet ontkend dat Vlaanderen momenteel vlugger vergrijst.Maar dit zal in de verdere toekomst nooit leiden tot een break-even met Wallonie en Brussel , dat overigens niet veel later ook aan de beurt zal zijn voor de vergrijzing.
Langs de inkomstenzijde is het verschil nog veel groter: generaliserend kan gezegd worden dat Vlaanderen door zijn hogere tewerkstellingsquote voor een percentage bestaande uit een getal met 2 cijfers jaarlijks een financiele aderlating ondergaat. Hier wist de PS mandataris Marcourt een oplossing voor: Vlaanderen moest maar wat minder activiteit aan de dag leggen. En PS voorzitter Magnette maakte het nog bonter door te beweren dat Wallonie ingezien heeft dat het leuker is om minder te werken en meer van het leven te genieten, en dat de Vlaamse koelies dan maar hun economische dadendrang verder konden botvieren als zij dat graag deden.
Uit de vragenronde in de zaal bleek vooral dat men de gepresenteerde cijferdans begreep, en dat deze eensluidend wees op de vatbaarheid van de Belgische staat voor lagere ratings, en dus hogere intrestvoeten gezien de precaire toestand van de Waalse en Brusselse financien. En dan werd het toch nog voor velen een openbaring om te horen dat internationaal de Belgische toestand als hopeloos maar niet ernstig zou worden beschouwd.Men verwijst hierbij namelijk naar de spaarquote die hoofdzakelijk een Vlaamse aangelegenheid is , en die dan toch op de proppen zou komen als het fatale Belgische spelletje zou stoppen.
Met andere woorden: de verregaande onverantwoordelijkheid van de Waalse en Brusselse politici, samen met de nuttige idioten die van Vlaamse zijde in de collaborerende Vivaldiregering mee zitting hebben voeren een politique du pire met als ultieme inzet het Vlaamse spaargeld. Dat brengt ons overduidelijk op het antwoord op de vraag:”Wie gaat dat blijven betalen?”…….