Zoals we reeds aangaven in het vorige bericht zouden er gensters geslagen worden door Professor Wouter Duyck van de Gentse universiteit , cognitief psycholoog. De professor startte met een terugblik op de resultaten van het vak “begrijpend lezen” en constateerde toen, 20 jaar terug, een topresultaat voor het Vlaams onderwijs. Hij vergeleek dit cijfer met de huidige cijfers en constateerde dat de Vlaamse resultaten tot de slechtste behoorden van Europa in het twijfelachtig gezelschap van Wallonië dat het nog iets slechter deed. Ook vergelijkend onderzoek tussen de algemene onderwijsresultaten van de Europese scholen gaf aan dat Vlaanderen, Nederland en Finland die voorheen in de voorste gelederen te vinden waren, nu de slechtste resultaten boekten. Uit bevraging bij de schooldirecties bleek dat men dit niet besefte. Er werd grosso modo een vol jaar leerachterstand genoteerd en dit liep zelfs na corona nog bijkomend op met een half jaar.

Dit verschijnsel werd waargenomen ook bij de toppers en was van toepassing op alle onderwijsvormen. Men raamde deze achteruitgang op een maatschappelijke kost van jaarlijks een half miljard. Blijkbaar vroeg men zich niet meer af welke leerlingen niet mee konden en dus moesten worden bijgewerkt. Van equality (gelijkheid van behandeling bij evaluatie) ging men over naar equity (ongelijkheid van behandeling bij evaluatie ). Men plaatste leerlingen die niet mee konden op een virtueel verhoogje , waardoor het gehalte van de punten konden verschillen van leerling tot leerling , op basis van criteria als sociale klasse, migratie en andere “karakter”-istieken. Presteren werd minder belangrijk , het “geluk” en welbevinden van de leerling werd belangrijker. En het begon “zesjes” te regenen bij iedereen omdat men het laagste prestatieniveau als normerend aanhield, zodat elke ambitie bij de toppers begon te verdwijnen.

Namen van vakken veranderden , als ze maar de stempel “maatschappelijk……..”meekregen. Lezen en rekenen was iets voor thuis. “Als ze maar gelukkig zijn…..” Iedereen gelijk. Maar de lage verwachtingen die men hanteerde gaven als resultaat lage resultaten. Het belang van het Nederlands in woord en geschrift werd tegenover de thuistaal onvoldoende beklemtoond. Het gevolg was dat er vroeger een slaagpercentage van 50% was in het eerste jaar van de universiteiten , maar dat dit cijfer daalde tot 30%. Stilaan is men tot de bevinding aan het komen hoezeer de klassieke didactiek van aanbrengen van leerstof- oefening- feedback- herhaling meer loont dan de gestandaardiseerde uitgaven van voorgedrukte oefeningenboekjes. Er is kentering in het beleid, maar de onderwijsverstrekkers volgen nog niet massaal deze nieuwste trend. Willen we terug naar topresultaten , dan moeten alle leerlingen de leerkansen krijgen en grijpen die ze verdienen.