Enkele jaren terug plantte ik de standaard van 5 meter die al jaren lag te wachten in mijn tuinhuis op een sokkel in mijn voortuin in Vlaams Brabant. Het was op een vrijdagavond dat ik via de radio hoorde van de beslissing van het parlement tot splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde. Ik richtte de zware standaard gedrapeerd met de enige echte Zwarte Blomme op het Geluweveld op, en beleefde de siddering van een persoonlijk Iwo-Yima moment in de avondzon.

2023 en opnieuw Brussel-Halle-Vilvoorde: de krantenberichten hebben het over het banditisme in Vlaams-Brabant , meer specifiek de zogenaamde “Brusselse Rand”. Wat weeral een Belgisch compromis was geweest, wanneer onevenwichten bijgecreeerd worden om de francite te paaien blijkt inderdaad weer uit te draaien op een ideale mogelijkheid om de Vlaamse bevolking te tergen.

Waar het kiesarrondissement gesplitst was, heeft men immers niet willen raken aan het gerechtelijk arrondissement. De reden was dat de kaste van de franstaligen nog altijd een onderscheid wilde behouden om de Vlamingen te laten aanvoelen dat zij in dit twee-landen-land nog steeds tweederangsburgers zijn. En dat de strafwetgeving daartoe een uitstekend voorbeeld blijkt.

Het gevolg is dat de franstaligen bij machte zijn om een strafprocedure voor feiten die in Vlaams Brabant worden gepleegd te ontlopen, doordat zij kunnen opteren voor een franstalige procedure in…. Brussel. En laat dat nu precies hier gaan over de meest lankmoedige en trage strafrechtspleging van de Noordelijke hemisfeer is een feit dat ondertussen voldoende bekend is.

Gevolg is dat het Brussels banditisme deze gerechtelijke uniciteit onmiddelijk is beginnen uit te buiten, haar tentakels maar wat gaarne verlegt naar het Vlaamse woonpatrimonium om daar al wat niet vastgemaakt is te naasten, en bij mogelijke weerstand met geweld hun misdadig pleit te beslechten.

Onlangs werd deze problematiek in de pers voor de zoveelste maal ter sprake gebracht. Voor de unitaristische Vivaldiregering is dit allerminst een prioriteit. Hoe komt het toch dat telkens opnieuw aan de franstaligen de mogelijkheid wordt geboden om op elk vlak lijvige uitzonderingssituaties te creeren die de structuren onwerkbaar maken ? Omdat dit Belgie is, het land waar iedereen gelijk wordt geacht, maar sommigen meer gelijk dan anderen.